ΤΟ "ΑΟΥΤΣΑΪΝΤΕΡ" ΤΩΝ ΑΥΤΟΔΙΟΙΚΗΤΙΚΩΝ ΕΚΛΟΓΩΝ - ΓΙΑΝΝΗΣ ΔΗΜΑΡΑΣ

Σε ρυθμιστικό παράγοντα της εκλογικής αναμέτρησης των Αυτοδιοικητικών εκλογών του Νοεμβρίου, αναδεικνύεται ο "Αντάρτης" του ΠΑΣΟΚ, Γιάννης Δημαράς. Πρόσφατα γκάλλοπ δείχνουν την όλο και μεγαλύτερη απήχηση του στο εκλογικό σώμα και μάλιστα αν καταφέρει να είναι στην δεύτερη, επαναληπτική ψηφοφορία, οι πιθανότητες νίκης του συνδυασμού του είναι εξαιρετικά αυξημένες.

ΜΙΑ ΣΥΝΤΟΜΗ ΒΙΟΓΡΑΦΙΑ

Ο κ. Γιάννης Δημαράς δεν έγινε γνωστός ως δημοσιογράφος ή ως πολιτικός, αλλά πρώτα απ΄ όλα ως καλαθοσφαιριστής. Ξεκίνησε την καριέρα του το 1965 από τον Αμύντα, με τον οποίο κατέκτησε επτά πρωταθλήματα μικρότερων κατηγοριών, και στη συνέχεια αγωνίστηκε από το 1969 ως το 1973 στον Παναθηναϊκό με τον οποίο κατέκτησε τέσσερα πρωταθλήματα Ελλάδος. Την περίοδο 1969-70 εργάστηκε και ως προπονητής του Αθηναϊκού.

Στη συνέχεια εργάστηκε ως δημοσιογράφος σε εφημερίδες και περιοδικά. Εγινε γνωστός όμως από τις εκπομπές του στην τηλεόραση και ιδίως από τους «Ρεπόρτερς» που παρουσίαζε με τους κκ. Γ. Λιάνη και Κ. Χαρδαβέλλα και ακολούθησε η εκπομπή «Τρεις στον αέρα». Υπήρξε ιδρυτικό μέλος του ΔΗΚΚΙ, με το οποίο εξελέγη βουλευτής το 1996, αλλά αποχώρησε το 2003 για να επανενταχθεί στο ΠαΣοΚ με το οποίο εκλέγεται βουλευτής από το 2004. Το 2002 έθεσε υποψηφιότητα ως ανεξάρτητος στον Δήμο Αθηναίων καταγράφοντας ένα ασυνήθιστα υψηλό ποσοστό (11,10% απέναντι στην κυρία Ντόρα Μπακογιάννη και στον κ. Χρ. Παπουτσή ).

Στις 6 Μαΐου 2010 ο πρόεδρος του ΠαΣοΚ κ. Γ. Παπανδρέου τον διέγραψε μαζί με την κυρία Σοφία Σακοράφα και τον κ. Β. Οικονόμου από την Κοινοβουλευτική Ομάδα του κόμματος επειδή αρνήθηκε να υπερψηφίσει το σχετικό σχέδιο νόμου για τον μηχανισμό στήριξης από ΕΕ και ΔΝΤ ψηφίζοντας «παρών». Την ίδια στάση κράτησε και στην ψήφιση του νέου ασφαλιστικού νομοσχεδίου, παρ΄ ότι βολιδοσκοπήθηκε από το ΠαΣοΚ για να το υπερψηφίσει δημιουργώντας τις συνθήκες επιστροφής του.

Πριν από έναν μήνα ανακοίνωσε ότι θα είναι υποψήφιος περιφερειάρχης Αττικής, ενώ την περασμένη εβδομάδα παρουσίασε ως αντιπεριφερειάρχη του τον πρώην πρόεδρο της ΟΝΝΕΔ κ. Χρ. Κουρούση, επιβεβαιώνοντας με αυτόν τον τρόπο ότι διατηρεί ανοιχτό δίαυλο επικοινωνίας με την κυρία Μπακογιάννη.

Ο ΠΟΛΕΜΟΣ ΤΟΥ ΓΙΟΜ ΚΙΠΟΥΡ

Δ' Αραβοϊσραηλινός Πόλεμος

Μεσημέρι Σαββάτου, 6 Οκτωβρίου του 1973. Ανήμερα της μεγαλύτερης εβραϊκής γιορτής, του Γιομ Κιπούρ ( Yom Kippur - Ισραηλινή Εορτή της Σκηνοπηγίας, ή αλλιώς "Ημέρα της Εξιλέωσης"), το Ισραήλ δέχεται ταυτόχρονη επίθεση από δυνάμεις της Αιγύπτου που περνούν το Κανάλι του Σουέζ και της Συρίας που εισχωρεί στα υψίπεδα του Γκολάν. Ο Πόλεμος του Γιομ Κιπούρ, ή αλλιώς Δ' Aραβοϊσραηλινός Πόλεμος ξεσπά.

Στην επίθεση συνδράμουν τουλάχιστον άλλες δέκα αραβικές χώρες. Επικεφαλής του Πολέμου η Αίγυπτος (Ανουάρ Σαντάτ), η Συρία (Χαφέζ Αλ-Άσαντ) και η Ιορδανία (Βασιλιάς: Χουσεΐν Μπιν-Ταλάλ) . Πρωθυπουργός του Ισραήλ η Γκόλντα Μέϊρ με Υπουργό Εθνικής Άμυνας τον Μονόφθαλμο Μοσέ Νταγιάν. Στόχος των επιτιθέμενων, η ανάκτηση εδαφών που χάθηκαν στον Πόλεμο των Έξι Ημερών, το 1967. Το Ισραήλ αιφνιδιάζεται και στις εχθροπραξίες που ακολουθούν γνωρίζει αλλεπάλληλες ήττες. Πλήρης ο αιφνιδιασμός και για τη διεθνή κοινότητα. Η επιχείρηση είχε προετοιμαστεί με πάσα μυστικότητα.

Η τροπή του πολέμου αλλάζει στις 10 Οκτωβρίου, όταν οι Ισραηλινοί οργανώνονται και ολοκληρώνουν την επιστράτευσή τους. Περνούν στην αντεπίθεση και αναγκάζουν τους Σύρους να υποχωρήσουν βαθιά μέσα στο έδαφός τους. Στις 14 Οκτωβρίου οι ισραηλινές δυνάμεις βρίσκονταν σε απόσταση βολής πυροβόλου από τη Δαμασκό. Ανάλογη είναι η εικόνα και στο νότο, όπου οι ισραηλινοί ανακόπτουν την πορεία των Αιγυπτίων και περνούν το Κανάλι του Σουέζ. Οι Αιγύπτιοι βρίσκονται σε δεινή θέση, καθώς η 3η Στρατιά τους βρίσκεται περικυκλωμένη.

Η κρίση φαίνεται να λαμβάνει διεθνείς διαστάσεις, μετά την απειλή της Σοβιετικής Ένωσης για αποστολή δυνάμεων στην περιοχή και την παρέμβαση του αμερικανού υπουργού Εξωτερικών Χένρι Κίσινγκερ. Η διεθνής διπλωματία αναλαμβάνει δράση, υποκινούμενη από την απόφαση των πετρελαιοπαραγωγών χωρών να ελαττώσουν τις εξαγωγές πετρελαίου στις Δυτικές Χώρες που υποστήριζαν το Ισραήλ (Α' Πετρελαϊκή Κρίση).

Στις 22 Οκτωβρίου 1973, κατόπιν αμερικανοσοβιετικού ψηφίσματος, που υιοθετήθηκε από το Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, η Συρία αποδέχεται κατάπαυση του πυρός και επανέρχεται στα προ του πολέμου σύνορά της με το Ισραήλ. Ανάλογη συνθήκη υπογράφει στις 24 Οκτωβρίου και η Αίγυπτος, η οποία όμως βγαίνει ωφελημένη, καθώς ανακτά τον πλήρη έλεγχο και στις δύο όχθες του Καναλιού του Σουέζ, ενώ κερδίζει και μία λωρίδα γης στη δυτική όχθη του Σινά. Μία ειρηνευτική δύναμη του ΟΗΕ καταλαμβάνει θέσεις ανάμεσά στους εμπόλεμους.

Η συμφωνία θεωρήθηκε ήττα στο Ισραήλ και οι Εργατικοί που κυριαρχούσαν στην πολιτική σκηνή της χώρας από το 1948 άρχισαν να υποχωρούν προς όφελος των Συντηρητικών του «Λικούντ». Ο πόλεμος έφερε πιο κοντά την Αίγυπτο και το Ισραήλ, που αποφάσισαν να λύσουν τις διαφορές τους ειρηνικά στο Καμπ Ντέιβιντ, με την μεσολάβηση του αμερικανού προέδρου Τζίμι Κάρτερ (5 Σεπτεμβρίου 1978).

Ο Πόλεμος του Γιομ Κιπούρ είχε και την ελληνική του παράμετρο. Ο Δικτάτορας Γεώργιος Παπαδόπουλος αρνήθηκε να επιτρέψει την προσγείωση αμερικανικών αεροπλάνων στα αεροδρόμια Ελευσίνας και Σούδας, τα οποία θα λάμβαναν μέρος στις επιχειρήσεις στο πλευρό των Ισραηλινών. Η άρνησή του να ικανοποιήσει το αμερικανικό αίτημα ίσως να συνέβαλε και στην πτώση του από τον Δημήτριο Ιωαννίδη στις 25 Νοεμβρίου 1973.